نقدهایی از تحسین تا تردید تازه‌ترین اثر بونگ جون هو «میکی ۱۷»
میکی ۱۷ خلاقیت بصری و عمق فلسفی در برابر چالش‌های ریتم و پیچیدگی روایی؛ واکنش منتقدان به فیلم جدید بونگ جون هو خالق «انگل»
به گزارش رسانه‌های فیلمی، «میکی ۱۷»، تازه‌ترین اثر بونگ جون هو (کارگردان برنده اسکار «انگل»)، با واکنش‌های دوگانه منتقدان روبه‌رو شده است. این فیلم علمی-تخیلی که بر پایه رمان «میکی ۱۷» اثر ادوارد اشتون ساخته شده و رابرت پتینسون در نقش اصلی آن بازی می‌کند، همزمانی اکران در سینماهای جهانی، بحث‌های داغی درباره سبک قصه‌گویی بونگ جون هو برانگیخته است.
نکات قوت:
۱. خلاقیت بصری خیره‌کننده:
بسیاری از منتقدان طراحی تولید و جلوه‌های ویژه فیلم میکی ۱۷ را «انقلابی در ژانر علمی-تخیلی» توصیف کرده‌اند. صحنه‌های کلونی سازی و جهان بیگانه‌ی فیلم، با نورپردازی سورئال و جزئیات دقیق، تماشاگر را در فضایی فراموش‌نشدنی غرق می‌کند. نشریه ورایتی نوشت: «این فیلم ثابت می‌کند بونگ جون هو استاد تبدیل ایده‌های انتزاعی به تصاویری ملموس است.»
۲. بازی پرابهام پتینسون:
عملکرد در نقش «میکی»، کلونی که بارها جانش بازسازی می‌شود، مورد تحسین گسترده قرار گرفته است. هالیوود ریپورتر اشاره کرد: «پتینسون با حرکات ریز چهره و زبان بدن، ترس و امید موجودی نیمه-انسان را باورپذیر نشان می‌دهد.»
۳. پرسش‌های فلسفی جسورانه:
فیلم میکی ۱۷ به موضوعاتی مانند هویت، جاودانگی، و اخلاقیات فناوری می‌پردازد. برخی منتقدان این رویکرد را «چالش ذهنی ارزشمند» خوانده‌اند که مخاطب را تا روزها درگیر خود نگه می‌دارد.
نکات ضعف:
۱. ریتم نامتعادل:
منتقدانی مانند دیوید ارلیش از ایندیوایر معتقدند فیلم میکی ۱۷ در بخش میانی «در باتلاق صحنه‌های تکرارشونده گرفتار می‌شود» و ریتم کند آن ممکن است برای برخی تماشاگران خسته‌کننده باشد.
۲. پیچیدگی بیش از حد:
گرچه عمق فلسفی فیلم تحسین شده، اما برخی مانند استفانی زاکرک از نیویورک تایمز می‌گویند: «بونگ آنقدر در نمادپردازی غرق شده که گاهی داستان گویایی خود را از دست می‌دهد.»
۳. پایان مبهم:
صحنه پایانی فیلم میکی ۱۷ که به شکلی باز و تفسیربردار تمام می‌شود، واکنش‌های متفاوتی ایجاد کرده است. عده‌ای آن را «نبوغ سینمایی» می‌دانند، اما برخی مانند جان دیفور از کالچرالوز معتقدند: «این پایان نه مخاطب عام را راضی می‌کند و نه هواداران وفادار را.»
جمع‌بندی:
«Mickey 17» میکی ۱۷ اثری است که مانند بیشتر کارهای بونگ جون هو، مرزهای سینما را جستجو می‌کند. اگرچه ممکن است این بار نتواند تمام مخاطبان را با خود همراه کند، اما بدون شک سینمادوستان مشتاقِ تجربه‌های نامتعارف، آن را «یک شبیه‌ساز ذهنی پرچالش» خواهند یافت.
