به گزارش سینما شارپ، آل پاچینو، برنده جایزه اسکار، پس از چهار سال از تجربه نزدیک به مرگ خود در دوران کرونا صحبت کرد. او فاش کرد که در سال 2020، پس از واکنش شدید به استروئیدها در حین درمان یک عفونت جدی ناشی از ویروس کرونا، «ضربانش متوقف شده بود».
پاچینو به نیویورک تایمز گفت: «خیلی عجیب بود. یک لحظه اینجایی و لحظه بعد نه. فکر کردم: واو، حتی خاطراتت هم نداری. هیچ‌چیزی نداری. مثل یک فرنی عجیب بود.»
او توضیح داد که چه اتفاقی افتاد: «حالم خوب نبود، به شکل غیرعادی‌ای حالم بد بود. بعد تب داشتم و دچار کم‌آبی شدم و همه این‌ها. بنابراین کسی را پیدا کردم که یک پرستار برایم بیاورد تا به من سرم وصل کند. نشسته بودم توی خانه‌ام و ناگهان رفته بودم. ضربانی نداشتم. ظرف چند دقیقه آمبولانس جلوی خانه‌ام بود. حدود شش امدادگر در اتاق نشیمنم بودند و دو پزشک که لباس‌هایی به تن داشتند که انگار از فضا آمده بودند. وقتی چشم‌هایم را باز کردم و آن صحنه را دیدم، شوکه شده بودم. همه دورم بودند و گفتند: «برگشته. اینجاست.»
بازیگر معروف پدرخوانده توضیح داد که «هیچ نوری سفید» ندیده و افزود: «هیچ‌چیزی آنجا نیست. همان‌طور که هملت می‌گوید: “بودن یا نبودن؛ کشور ناشناخته‌ای که هیچ مسافری از آن باز نمی‌گردد.” او دو کلمه می‌گوید: “دیگر نه.” همه‌چیز تمام می‌شود. رفته‌ای. من هیچ‌وقت به این موضوع فکر نکرده بودم. اما می‌دانید که بازیگرها چه می‌گویند: خوب است که بگویی یک‌بار مرده‌ام. ولی وقتی چیزی نیست، چطور است؟»
پاچینو اعتراف کرد که آثار ۵۰ ساله‌اش برایش تسلی‌بخش بوده و همچنین داشتن فرزندان نیز مایه آرامش بوده است. او گفت: «این طبیعت انسان است. با بالا رفتن سن، دیدگاه نسبت به مرگ تغییر می‌کند. همین‌طور است. نخواسته بودم که این‌طور باشد. فقط اتفاق می‌افتد، مثل خیلی از چیزهایی که به‌طور ناگهانی پیش می‌آیند.»
آل پاچینو که سال گذشته پسرش رومن را به همراه تهیه‌کننده نور الفلاح به دنیا آورد، به‌خاطر نقش‌هایش در فیلم‌هایی چون پدرخوانده (1972)، بعدازظهر سگی (1975)، کروزیگ (1980)، صورت زخمی (1983)، گلن‌گری گلن راس (1992)، راه کارلیتو (1993)، مخمصه (1995)، وکیل مدافع شیطان (1997)، ایرلندی (2019) و خانه گوچی (2021) مشهور است.
آخرین فیلم پاچینو به نام Modì، سه روز بر بال جنون هفته گذشته در جشنواره بین‌المللی فیلم سن سباستین به نمایش درآمد.
