به گزارش سینما شارپ، سینما به‌عنوان مجموعه‌ای از تصاویر شروع شد و در دوران فیلم‌های صامت هیچ دیالوگی وجود نداشت. پیش از ورود فیلم‌های ناطق در اواخر دهه ۱۹۲۰، داستان‌های پیچیده تنها از طریق زبان بصری روایت می‌شدند و از نظر فنی نیازی به صدا برای تکمیل زبان سینما نبود.
اوایل سال جاری، دنی ویلنو با اظهار نظری که “صادقانه بگویم، از دیالوگ متنفرم. دیالوگ مخصوص تئاتر و تلویزیون است” موجب بروز واکنش‌هایی شد. البته او چند روز بعد از این حرف عقب‌نشینی کرد و گفت: “من از دیالوگ متنفر نیستم”، اما این بحث را به وجود آورد که شاید ویلنو روزی یک فیلم صامت بسازد.
در جشنواره فیلم BFI لندن، ویلنو اعلام کرده که قصد دارد فیلمی بدون دیالوگ بسازد. او بار دیگر تأکید کرد که “دیالوگ ابزار بیان برای تئاتر است و سپس، به دلایل دیگر، به تلویزیون راه پیدا کرد” و اینکه دیالوگ در سینما نقش کمتری دارد.
او به میزبان این جلسه، برت گلدشتاین، گفت: “من عاشق دیالوگ هستم، اما نه [همیشه] در سینما.” ویلنو اضافه کرد: “امیدوارم روزی بتوانم فیلمی بسازم که از زبان گفتاری استفاده نکند.” او همچنین اظهار داشت که “تا حد ممکن سعی می‌کنم از قدرت تصاویر استفاده کنم.”
درک این موضوع ساده است؛ فیلم‌سازی یک رسانه بصری است و یک فیلم می‌تواند از طریق تصاویر و تدوین، هم به لحاظ احساسی و هم به لحاظ حسی عمل کند. سینما به عنوان یک رسانه بصری متولد شده است. در DNA آن وجود دارد. در اولین ۳۰ سال یا بیشتر از تاریخ آن، هیچ دیالوگی در سینما وجود نداشت؛ تماماً تصاویر قدرتمند بودند.
فیلم‌های صامت تقریباً منقرض شده‌اند — دیگر مخاطبی برای آن‌ها وجود ندارد، اما ممکن است روزی یک فیلم صامت مدرن از ویلنو ببینیم. این موضوع منطقی است؛ زیرا ویلنو یک فیلم‌ساز بزرگ با تمرکز بر تصاویر است — فیلم‌هایی مثل “ورود”، “سیکاریو”، “بلید رانر ۲۰۴۹” و “تل‌ماسه” همگی بر اساس تصاویر قوی و تأثیرگذار روایت می‌شوند.
او اولین کارگردانی نخواهد بود که در قرن بیست و یکم چنین آزمایشی را انجام می‌دهد. فیلم‌های صامت موفق زیادی در این قرن وجود نداشته‌اند، اما برخی از فیلم‌های صامت موفق قرن بیست و یکم شامل “سه‌قلوهای بلویل”، “همه چیز از دست رفته”، “هنرمند” و فیلم امسال “صدها سگ آبی” می‌شوند.
