«آنتونی هاپکینز» و «جودی فاستر» به مناسبت سی‌امین سالگرد اکران فیلم «سکوت بره‌ها» (The Silence of the Lambs) در مجموعه مصاحبه‌های «بازیگران از بازیگران» ورایتی مجدداً با یکدیگر دیدار کرده‌اند. در این گفتگو دیری نپایید که فاستر اعتراف کند پس از اولین جلسه‌ی فیلمنامه‌خوانی «سکوت بره‌ها» می‌ترسیده با هاپکینز حرف بزند. این بازیگران هر دو برای بازی در این فیلم برنده‌ی اسکار شدند در حالی که خود فیلم در بخش‌های بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، و بهترین فیلمنامه‌ی اقتباسی برنده‌ی اسکار شد.
فاستر می‌گوید: «پیش از جلسه‌ی اصلی فیلمنامه‌خوانی زیاد با هم حرف نزدیم. فقط از آنسوی اتاق دستی تکان دادیم و بعد سر میز نشستیم. و وقتی که شما اولین بار در نقش «هنیبال لکتر» فرو رفتید، من هراسی را در اتاق احساس کردم. مثل این بود که می‌ترسیدیم پس از آن با هم حرف بزنیم.»
فاستر تنها فردی نبود که در محل فیلمبرداری از هاپکینز می‌ترسید. هاپکنیز حتی در میان برداشت‌ها از قالب شخصیتش بیرون نمی‌آمد و یکی از اعضای گروه نورپردازی باید هدف تهدید‌های هراس‌انگیز هنیبال قرار می‌گیرد. هاپکینز حتی به یکی از اعضای گروه تولید پرخاش و «جاناتان دمی» را بهت‌زده می‌کند.
هاپکینز می‌گوید: «طبیعتاً مضطرب بودم، یک مرد انگلیسی – یک بریتانیایی مثل من، یک ولزی – که نقش یک قاتل زنجیره‌ای آمریکایی را بازی می‌کرد. و به یاد می‌آورم که جاناتان، وقتی که دوربین روی من آمد، گفت: «وای خدای من. خودش است. هاپکینز. تو خیلی عجیبی!» و بعد می‌خواستند که دختر نورپرداز را وارد سلول من کنند، گفتم: «تو در سلول من چه می‌کنی؟» جاناتان گفت: «وای خدای من.» بنابراین می‌دانستم که کار درست را انجام داده‌ام. وقتی متوجه شوید که کار درست را انجام داده‌اید، دست نگه ندارید و ادامه دهید.»
فاستر در سال ۱۹۸۹ با «متهم» (The Accused) برنده‌ی اسکار شده بود.
