تارانتینو تازگی به گفت‌وگو با ادگار رایت نشسته است. که حاصل آن پادکستی سه‌ساعته شده از مجموعه‌ای که مجله “امپایر” تدارک می‌بیند. و در آن فیلم‌سازان از خاطره‌انگیزترین تجربه‌های سینماروی خود می‌گویند.
یکی از جدیدترین تجربه‌های تارانتینو در سالن تاریک سینما که برای او فراموش‌شدنی نیست، با دیدن “جوکر” Joker به کارگردانی تاد فیلیپس رقم خورده که واکین فینیکس برای ایفای نقش اصلی آن برنده تندیس طلایی اسکار شد. تارانتینو با این‌که فکر می‌کند. این درام کتاب‌مصوری “کمی یکنواخت و خسته‌کننده” است. اما از فصل اوج خشونت‌بارش به عنوان مسترکلاسی در پرداخت فصل‌های فروپاشی و تخریب نام می‌برد.
تارانتینو در این خصوص به رایت می‌گوید: “در این بخش از فیلم، سطح بالایی از تخریب و انهدام را مشاهده می‌کنیم. که واکنش تماشاگران را در پی دارد و زنجیره علت‌ومعلولی اتفاق‌ها به تغییر جو سالن منجر می‌شود. فصل گفت‌وگوی تلویزیونی در “جوکر” به چنین کیفیتی دست پیدا کرده. و عمق قابل تأملی دارد. و به همین خاطر چنین تأثیرگذار از کار درآمده است”. در این صحنه از فیلم، شخصیت آرتور جوکر به عنوان مهمان در برنامه تلویزیونی شبانه موری فرانکلین ظاهر می‌شود. و به جایی ختم می‌شود. که جوکر تفنگش را درمی‌آورد و در برنامه‌ای زنده به سر موری شلیک می‌کند.
تارانتینو در ادامه می‌افزاید: “تعلیق نیست، فراتر از تعلیق است. و به همین دلیل تماشاگران در سالن به صندلی‌های‌شان پرچ می‌شوند. شش‌دانگ حواس همه به پرده است. و اگر این فیلم را در هواپیما، روی دی‌وی‌دی یا در پخش مجازی تماشا کردید، واقعاً آن را ندیده‌اید”
