از آخرین باری که «کوئنتین تارانتینو» در مورد بازنشستگی‌اش پس از دهمین فیلمش مصاحبه کرده بیش از یک سال می‌گذرد. اما این فیلمساز ۵۸ ساله در مصاحبه با پادکست «پیور سینما» اظهاراتی بیان کرده که نشان می‌دهد. احتمال وداعش با صندلی کارگردانی تا ژوئن سال ۲۰۲۱ وجود دارد. تارانتینو در این مصاحبه از پنج فیلم آخر کارگردانان محبوبش می‌گوید. و بحث به برنامه‌های خود او برای بازنشستگی از کارگردانی می‌کشد.
کوئنتین تارانتینو می‌گوید: «اغلب کارگردانان فیلم‌های آخر وحشتناکی داشته‌اند. معمولاً بدترین فیلمشان آخرین فیلمشان است. این شامل کارگردانان عصر طلایی که فیلم‌های آخر خود را اواخر دهه ۱۹۶۰ و ۷۰ ساختند می‌شود، اما اغلب کارگردانان هالیوود جدید نیز که فیلم‌های آخرشان را اواخر دهه ۸۰ و ۹۰ ساختند همین وضعیت را دارند.»
تارانتینو از «آرتور پن» کارگردان «بانی و کلاید» (Bonnie & Clyde) به عنوان یک نمونه یاد می‌کند. و می‌گوید: «من طرفدار این کارگردان نیستم، اما این حقیقت که فیلم آخر آرتور پن «پن و تلر کشته می‌شوند» (Penn & Teller Get Killed) است، کنایه‌ای است. به اینکه چقدر فیلم آخر کارگردانان هالیوود جدید ضعیف است. بنابراین پایان دادن به دوران فیلمسازی با یک فیلم قابل دفاع اتفاقی نادر است. و پایان فیلمسازی با یک فیلم خوب یک پدیده.»
این کارگردان پیش از آنکه به شوخی بگوید. به همین علت بهتر است. با فیلم تحسین‌شده «روزی روزگاری در هالیوود» (Once Upon a Time in Hollywood) با فیلمسازی بدرود بگوید، ادامه می‌دهد: «منظورم این است که فیلم لعنتی آخر اغلب کارگردانان شلخته است.» فیلم «هالیوود» تارانتینو برای «برد پیت» اسکار بهترین بازیگر مرد نقش مکمل را به همراه داشت.
تارانتینو می‌گوید: «شاید بهتر باشد که فیلم دیگری نسازم چون از بازنشستگی واقعاً راضی خواهم بود. بخش مستأصل‌کننده‌اش همین است… در مورد بسیاری از کارگردانان بزرگ، مثل این است که سه فیلم مانده به فیلم آخرشان فوق‌العاده بوده، فیلم‌های شگفت‌آوری برای پایان دادن، و این بحثی است که در مورد خودم داشتم. یا می‌دانید، اگر «دان سیگل» پس از «فرار از آلکاتراز» (Escape from Alcatraz) از فیلمسازی دست می‌کشید، وای خدای من. چه کارنامه‌ای… دو فیلم دیگرش کارهای معمولی‌اند.»
تارانتینو که به تازگی پدر شده، ژانویه سال ۲۰۲۰ ادعا کرده بود «کارگردانی بازی جوان‌ها است.» او گفته بود: «به نوعی احساس می‌کنم که زمان آن رسیده که به پرده‌ی سوم [زندگی‌ام] وارد شود و کمی بیشتر بر روی ادبیات تکیه کنم، کاری که برای من به عنوان یک پدر و همسر بهتر خواهد بود. قرار نیست خانواده‌ام را بردارم و آن‌ها را به آلمان یا سری لانکا یا هر جای دیگری که داستان فیلم روی می‌دهد ببرم. می‌توانم کمی بیشتر در خانه بمانم و تبدیل به یک نویسنده شوم.»
